شهادت امام تقی (ع) - 220هجری قمری
امام محمد بن علی (ع) ، معروف به تقی وجوادالائمه ومنکی به ابی جعفر ثانی ،در نوزدهم ماه مبارک رمضان وبه قولی در دهم رجب سال 195 قمری ، در مدینه منوره دیده به جهان گشود . پدرش امام رضا(ع)، امام هشتم شعیان ومادرش خیزان [سبیکه ] از بانوان پاکیزه سرشت وپارسای عصرخود و از خاندان ماریه قبطیه [همسر رسول خدا (ص)] بود . امام محمد تقی (ع) ، پس از شهادت پدر گرامی اش امام رضا (ع) در سال 203 قمری در طوس خراسان به دست مأمون عباسی ، امامت شیعان را بر عهد گرفت . با این که وی ،در آن أیام خردسالی بود و بیش از هشت سال از عمر شریفش نگذشته بود ، سکان کشتی امت را بر عهده گرفت و آن را به نیکی ، امامت و هدایت نمود . نویسنده کتاب گرانسنگ " کشف الغمه " به نقل از کمال الدین محمد بن طلحه [از بزرگان شافعی مذهب اهل سنت ] درباره امام جواد (ع) گفت :فهو و ان کان صغیر السّن ، فهو کبیر القدر و رفیع الذکر .یعنی : او [امام جواد (ع) ] گرچه کم سن و سال بود ، ولیکن دارای شخصیت والا و بلند آوازه بود . امام محمد تقی (ع) ، بنا به در خواست مأمون عباسی در محرم سال 215 قمری وارد بغداد شد و مأمون از نزدیک با دانش ، معرفت و شخصیت بی همتای وی آشنا گردید وبنا به قولی که به پدرش امام رضا (ع) در خراسان داده بود ، دختر خود "ام الفضل " را به عقد ازدواج امام محمد تقی (ع) در آورد و منزلت وی رادر نزد تمامی نزدیکان واقربای خویش ، اعم از عباسیان و علویون ، گرامی شمرد وبرای وی احترام باای قائل گردید . هنگامی که مأمون در برابر خرده گیری های عباسیان کینه توز ، نسبت به ازدواج امام محمد تقی (ع) با دختر خویش روبرو گردید ، در پاسخشان گفت : و أما ابو جعفر محمد بن علی (ع) ، قد اخترته لتبریزه علی کافه أهل الفضل مع صغر سنه ، و الا عجوبه فیه بذلک . یعنی : اما از این که ابو جعفر محمد بن علی (ع) را به همسری دخترم بر گزیدم ، بدین جهت است که وی با کمی سن و سالش ،سرآمد تمامی صاحبان فضل در دانش ودانایی است . او نابغه وشگفتی دوران است. به هر روی، امام محمد تقی(ع) پس از ازدواج با ام الفضل، مدتی در بغداد زندگی کرد ولی چون آن حضرت، تمایلی به معاشرت و هم نشینی با عباسیان غاصب را نداشت و روحیات او با تجملات و زندگی اشرافی سازگار نبود، به بهانه زیارت خانه خدا، از بغداد حرکت کرد و عازم مکه شد و پس از زیارت خانه خدا،به مدینه منوره رفت ودر همان جا ،مجدداً ساکن گردید. اما بار دیگر ،امام محمد تقی(ع) در عصر معتصم عباسی [هشتمین خلیفه عباسیان]به بغداد دعوت شد وبا اکراه واجبار خویش و اصرار همسرش ام الفضل ،عازم عراق گردید ودر محرم سال220قمری وارد بغداد شد و مورد استقبال معتصم و سایر در باریان و عباسیان قرار گرفت .ولیکن،معتصم وسایر بزرگان عباسی که با ازدواج آن حضرت با دختر مأمون از قبل ناراحت بودن و وجود وی را در جمع خویش میتوانستند تحمل کنند،نقشه قتل وی را پی ریزی کردند.آنان،به واسطه جعفر بن مأمون،خواهرش ام الفضل را به قتل همسرش امام محمد تقی(ع) تحریک و تشویق نمودند وآن نادان و بی خرد ،فریب اغوائات و وسوسه های شیطانی آنها را خورد وآن حضرت را در آخرین روزهای ذی قعده سال 220قمری مسموم نمود و بر اثر شدت زهر ،آن حضرت در 25 سالگی در آخرین روز ذی قعده همان سال ،غریبانه و مظلومانه در بغداد به شهادت رسید.بدن مطهر امام جواد(ع) در مقابل قریش بغداد ،در کنار قبر مطهر جدش امام موسی کاظم (ع) ، همان معروف به کاظمین است، به خاک سپرده شد.
